Oficjalna definicja kuca głosi, iż jest to zwierzę o wysokości niższej niż 14,2 dłoni. Ale wielkość nie jest jedynym kryterium określającym grupę, gdyż kuce przeważnie posiadają cechy raźnie wyodrębniające je spośród ich większych krewnych. Nawet mały kuc, taki jak szetland, może być krzyżowany z bardzo dużym koniem, np. Equus caballus. W przypadku większości kuców nie uważa się jednak, że są to miniaturowe wersje dużych koni. Są wprawdzie wyjątki, np. rasa kaspijska i rasa falabella, które wykazują właściwości wyraźnie końskie.
Przy urodzeniu proporcje ciała kuca są takie same, jak u dorosłego osobnika. To nie jest długonoga istota z zadem powyżej przedniej części ciała, jak w przypadku końskich źrebiąt.
Bogata gama ras kuców, począwszy od drobniutkiej, zgrabnej falabelli aż po silnego, umięśnionego fiordinga, jest żywym dowodem na to, że kuce już od dawna używane sa do najrozmaitszych celów. O ile kuc rasy falabella nie może być niczym więcej niż trochę niezwykłą maskotką, o tyle fiording i wiele innych, wytrzymałych rodzimych ras spełniało ważną rolę w gospodarce, pracując w polach, ciągnąc wozy czy dźwigając ciężary i ludzi. Zapotrzebowanie na kuce spadło, podobnie jak się stało w przypadku koni zimnokrwistych, ale popyt na kuce do jazdy konnej dla dzieci stale rośnie. Łatwe w treningu, silne rasy uzyskane głównie przez krzyżowanie starych, jeszcze silniejszych z małymi arabami i końmi pełnej krwi angielskiej mnożą się jak grzyby po deszczu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz